Parafia

Historia Parafii

Kościół Świętej Trójcy w lutym 1991 – przed dokończeniem budowy

Początki parafii pod wezwaniem Świętej Trójcy na poznańskim Dębcu sięgają roku 1921, kiedy to, Dębiec był małą podpoznańską wsią, która należała do parafii pod wezwaniem św. Floriana w Wirach. Ludzie musieli pokonywać drogę o długości około 9 km, aby wziąć udział w Eucharystii, czy też nabożeństwie. Jak podają kroniki parafialne właśnie w 1921 roku w dzień Bożego Narodzenia, na terenie Dębca, w wiejskiej szkole została odprawiona pierwsza Msza św.

Tuż po tym zawiązał się komitet na rzecz budowy kościoła. Bardzo szybko podjęto działania i już w niecałe dwa lata później (2 września 1923 r.) nastąpiło poświęcenie kaplicy pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. W 1925 roku wieś Dębiec została włączona do miasta Poznania. Najbardziej istotnym punktem w historii był jednak rok 1928, kiedy to ustanowiono na Dębcu odrębną parafię. Budowa obecnego kościoła pod wezwaniem Świętej Trójcy rozpoczęła się w roku 1936.

Kaplica pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego została rozebrana podczas drugiej wojny światowej. Miejsce, na którym stała (dziś ul. 28 Czerwca 1956 roku nr 295), upamiętnia kamień z tablicą o tym informującą. Pozostał tam teren należący do Parafii i probostwo, które Parafianie nazywają “starym probostwem”.

Kościół poświęcił już po zakończeniu wojny w 1945 r. kardynał August Hlond.

W 1969 roku po Soborze Watykańskim II wykonano przebudowę prezbiterium, podczas której m.in. zastąpiono dawne drewniane figury Świętej Trójcy nowymi większymi metalowymi.

Historyczne zdjęcie wnętrza kościoła z 1951 roku z kroniki ministrantów. Zdjęcie jest własnością wspólnoty ministrantów parafii p.w. Świętej Trójcy w Poznaniu

W 1986 roku zdecydowano się na budowę domu katechetycznego. Wybrano w tym celu miejsce tuż obok świątyni (więcej o położeniu w dziale miejsce). Budynek ten do dziś służy wszystkim wspólnotom (również zespołom muzycznym i chórom) działającym przy parafii (więcej o wspólnotach w dziale wspólnoty). Znajdują się w nim tzw. salki katechetyczne, oraz duża sala z zapleczem kuchennym – “Oratorium”. Działają tu dwie poradnie – prawna i rodzinna.

Kolejnym istotnym rokiem w historii był 1992, kiedy to do świątyni dobudowano charakterystyczną wieżę. Stąd właśnie rozchodzi się dźwięk czterech dzwonów: “Świętej Trójcy”, “Bogurodzicy”, “św. Barbary” i “św. Wojciecha”.

Drugą przebudowę prezbiterium wykonano w roku 2003. Celem tej zmiany było przygotowanie świątyni do konsekracji (wymaga to m.in. na stałe wmurowanego ołtarza, tzw. zacheuszek w ścianach). Aktu konsekracji dokonał Arcybiskup Metropolita Poznański Stanisław Gądecki 3 października 2004 roku.

W dniu 1 października 2013 roku dekretem Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego wyodrębniono z parafii 1/3 parafian i utworzono nową parafię pw. Błogosławionej Poznańskiej Piątki. Zaś ks. Jacek Rogalski wikariusz parafii Świętej Trójcy w Poznaniu w tym dniu otrzymał nominację na urząd proboszcza nowej parafii. W 2018 roku, z okazji jubileuszu 90. lecia utworzenia Parafii została wydana książka p. Iwony Pawłowicz – “Z Parafią Świętej Trójcy przez 90 lat”, która ukazuje w sposób popularnonaukowy ciekawą historię naszej Parafii.

Zabytki Parafii – co warto wiedzieć ?

O budynku kościoła Świętej Trójcy

Projektant Marian Andrzejewski (1882-1962). Architekt przez całe życie związany z Poznaniem z wyjątkiem czasu poświęconego na zdobycie wykształcenia i obowiązkowe praktyki budowlano – architektoniczne. W Poznaniu urodził się oraz ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Studiował na berlińskiej Technische Hochschule, a następnie odbył praktyki budowlane w Hanowerze. Potem wrócił do Poznania, gdzie osiadł i mieszkał do końca życia.

Życie zawodowe rozpoczął po powrocie do od projektu pałacu w Czaczu (1912) dla rodziny Żółtowskich. Niedługo potem kierował pracami renowatorskimi poznańskiego kościoła farnego. Intensywna praca zawodowa w tym projektowa rozpoczęła się dla Andrzejewskiego w XX-leciu międzywojennym po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Prawie przez cały ten czas prowadził autorską pracownię architektoniczną (1922-39) przy placu Wolności. Był aktywny zarówno na polu architektury świeckiej jak i sakralnej.

Projektował pałace (Czacz. Żurawieniec), budynki mieszkalne – osiedle Vesty w Poznaniu, budynki biurowe – Urząd Wojewódzki w Toruniu, budynki fabryczne i przemysłowe: hale fabryczne dla HCP, olejarnię i cukrownię w Szamotułach, cukrownię w Opalenicy i fabrykę opon w Dębicy. Czynnie działał na polu architektury kościelnej stając się nawet doradcą poznańskiej Kurii Arcybiskupiej w tej dziedzinie. Zaprojektował kilkanaście świątyń m. in: w Silnej k. Międzychodu (1925). niedalekim Łowyniu (1927), kościół w Skórzewie (1928), Modrzu (1936), Wieruszowie-Podzamczu (1934-36), Kowalewie (1938-39 odbudowany 1947), Inowrocławiu (1927-28), sąsiednich Mątwach (1930-31) Sędzinach (rozebrany podczas II wojny), Bolewicach (1935) oraz kościół dla parafii dębieckiej (1936-37). Projektował również restauracje i przebudowy drewnianych, zabytkowych kościołów w Wierzenicy i Odolanowie. Na początku lat 20. XX wieku projektował również remonty Kurii Arcybiskupiej i wikariatu na poznańskim Ostrowie Tumskim Po wojnie uczestniczył w dostosowaniu kościoła dębieckiego do użytkowania i brał udział w odbudowie Izby Rzemieślniczej w Poznaniu oraz Banku Rolnego i fabryki Stomil. Był też znanym działaczem społecznym i zawodowym przewodniczył Wydziałowi Architektów Stowarzyszenia Techników Polskich a później był prezesem Koła Architektów w Poznaniu.

Kościół pw. Świętej Trójcy w Poznaniu to obszerna budowla murowana i tynkowana (wtórnie), usytuowana na obszernym placu opodal dawnego centrum wsi Dębieć, u zbiegu ulic: 28 Czerwca 1956 r. i Czechosłowackiej. Obszerna bryła zwrócona jest prezbiterium w kierunku południowym z dwiema kaplicami flankującymi po bokach partię prezbiterium i zakrystią od południa. Od północnego wschodu do partii nawy kościoła przystaje wieża na planie kwadratu, której budowę ukończono w 1992 roku, wówczas też otynkowano świątynię.

Rzut świątyni oparty na planie obszernego prostokąta mieszczącego nawę, od strony południowej przytyka rozplanowane na rzucie prostokąta dwuprzęsłowe prezbiterium, po którego obu stronach wzniesiono dwie analogiczne założone na rzucie ośmioboków kaplice, a od południa pomieszczenia zakrystii.

Wnętrze prezentuje się jako prostopadłościenna przestrzeń dziewięcioprzęsłowej nawy artykułowanej na styku przęseł prostokątnymi ramami złożonymi z obszernej belki stropowej opartej na parze prostopadłościennych filarów przyściennych. Elementy te stanowią o modernistycznym charakterze wnętrza świątyni podkreślonym przez wyeksponowanie elementów konstrukcyjnych.

W przestrzeniach pomiędzy filarami przepruto smukłe, prostokątne okna, które stopniowo od roku 1973 zostały po obu stronach wypełnione barwnymi, gęsto komponowanymi witrażami projektu Marii Powalisz-Bardońskiej.

W tylnej (północnej) części nawy w dwóch ostatnich przęsłach, również nad wydzieloną w ostatnim przęśle kruchtą założono na nadwieszonym półkolistym narysie chór muzyczny, na którym umiejscowiono prospekt organowy. W ścianie północnej nawy stanowiącej jednocześnie fasadę kościoła w wysokich smukłych prostokątnych oknach zamontowano w końcu XX wieku barwne, abstrakcyjne witraże.

Prezbiterium oddzielone od nawy ścianą tęczową i otwarte przeprutym w niej otworem obramionym ostrołukowym łukiem tęczowym. Ściana tęczowa na krawędzi łuku tęczowego załamuje się i pod kątem kieruje się ku nawie głównej. Po obu stronach łuku przepruta jest w dolnej partii parą łuków ostrych obramiających otwory otwierające się do kaplic. Przestrzeń prezbiterium założona na planie kwadratu i sklepiona sklepieniem opartym na ostrołuku, artykułowanym spływającymi do posadzki wydatnymi ostrołukowymi gurtami. W dolnej części ścian przeprute ostrołukowe otwory otwierające się do bocznych kaplic. W górnej zakrzywiającej się i przechodzącej w sklepienie umieszczono po dwie prostokątne nisze (nad każdym z ostrołukowych otworów) przepruwając w każdej z nich po parze prostokątnych okien. Okna te zostały zaszklone w latach powojennych witrażami projektowanymi i wykonanymi przez Stanisława Powalisza, a fundowanymi przez parafian dębieckich.

Kaplice zasklepione masywnymi sklepieniami złamanymi na linii osi pasów gurtowych oraz wycinanych między nimi prostokątnych otworów okiennych. Okna w liczbie trzech przeszklone witrażami o skromnych bordiurach ornamentalnych, w oknie środkowym romboidalny emblematyczny witraż. Projekt i wykonanie tych witraży pochodzą z lat 40. XX wieku i są dziełem poznańskiej pracowni Stanisława Powalisza.

Budynek kościoła pw. Świętej Trójcy jest jednym z ciekawszych przykładów architektury modernistycznej na terenie Poznania. Nic dziwnego, jest bowiem dziełem architekta, którego najlepszy twórczy czas przypadł na dominację stylistyki modernistycznej. Zwłaszcza zewnętrzna bryła oraz przestrzeń nawy głównej ujawniają fascynację modernistycznym zachwytem nad konstrukcją i formą. Wprawdzie jego obecna forma zawdzięcza ostateczny wygląd otynkowaniu i dobudowie wieży zaprojektowanej przez arch. Aleksandra Holasa, jednak została zrealizowana w duchu wierności pierwotnemu projektowi Andrzejewskiego. Sakralną twórczość tego architekta rozwijająca się głównie w latach 1926-36 można określić mianem klasycyzującego modernizmu. Polegał on m.in. na umiejętnym łączeniu historyzujących cech zapożyczonych z estetyki neoklasycyzmu z silnymi wpływami modnego w XX-leciu międzywojennym modernizmu. Andrzejewski zresztą chętnie sięgał po rozmaite wpływy stylowe od klasycyzujących (kościół w Łowyniu) przez neobarokowe (kościół w Mątwach) aż po silne inspiracje stylistyką neogotycką (partia kaplic i prezbiterium) w kościele dębieckim.

Zamiarem projektanta kościoła, a zwłaszcza jego wnętrza było połączenie obowiązującego w okresie projektowania modernizmu z elementami sakralnej architektury historycznej. Otrzymaliśmy dzięki temu połączenie modernistycznej konstrukcji z przyściennymi filarami, na której oparto przestrzeń nawy z historyzującymi przestrzeniami prezbiterium i kaplic. Zwłaszcza te ostatnie oparte na ośmiobocznych planach odwołują się do historycznych doświadczeń architektury sakralnej.

Ołtarz główny Świętej Trójcy –

pierwszy ołtarz wykonany był z drewna przedstawiający Świętą Trójcę wykonał go wykonał je artysta rzeźbiarz p. Antoni Szulc z Poznania.. Został on zastąpiony obecnym, który jest wykonany z metalu.

Ołtarz boczny po stronie lewej – Matki Bożej Częstochowskiej –

Za czasów kiedy proboszczem był ks. Józef Szymkowiak powstał ołtarz tymczasowy, zaś w roku 2011 zgłosiła się Parafianka p. Bogumiła Lesińska z ul. Jaworowej, emerytowana mecenas, która wyraziła chęć pomocy i partycypacji w kosztach nowego ołtarza. Motywem tego pomysłu było to, że wiele zawdzięcza Matce Bożej i kaplica jest jej ulubionym miejscem, gdzie zawsze się modli. Sama znalazła stolarza i rzeźbiarkę. Prace stolarskie wykonał p. Jacek Matuszewski z Nojewa, a prace rzeźbiarskie p. Marzena Torlińska. Ołtarz został ustawiony w roku 2016 w 1050. rocznicę Chrztu Polski. W roku 2020 płaskorzeźby zostały prawidłowo zakonserwowane przez Lubomira Gałdowskiego. Z okazji rocznicy II Nawiedzenia kopii obrazu MB w parafii został on poświęcony w czasie rekolekcji adwentowych przez proboszcza z Wałbrzycha ks. Piotra Ochońskiego we wtorek 13 grudnia 2022 roku. Co do obrazu – został on przywieziony z Częstochowy z okazji jednej z wielu pielgrzymek parafialnych. Autorem obrazu jest artysta plastyk Witold Bulik z Katowic, który miał pracownię w Częstochowie, ul. Olsztyńska 76. O autorze zaś wiemy: Artysta malarz Witold Bulik urodził się Częstochowie dnia 11.11.1937. Ukończył Akademię Krakowską w 1964 r. Mieszkał w Katowicach, wychowany przez przedwojennego wiceprezydenta Katowic pana Stanisława Szkudlarza, wielkiego Ślązaka i przyjaciela kardynała Hlonda. Uprawiał przede wszystkim sztukę sakralną (twórczą, a nie odtwórczą). W jego dorobku artystycznym jest około 1000 prac w różnych obiektach sakralnych w Polsce, Europie i Ameryce. Wygrywał konkursy plastyczne archidiecezjalne, np. Archidiecezja Częstochowska, obraz peregrynacyjny był w 350 kościołach, poświęcony w Watykanie przez Ojca Świętego Jana Pawła II. Malował obrazy beatyfikacyjne np. Warszawa Plac J. Piłsudskiego 16.06.2006 (Beatyfikacja ks. Markiewicza). Prace artysty są w zbiorach Watykańskich, Jasnogórskich, Muzeum Miasta Częstochowy, Muzeum Historii Katowic i Muzeach Archidiecezjalnych w Polsce. W czasie poświęcenia tego ołtarza poświęcono też i odsłonięto pamiątkową tablicę upamiętniającą dwa Nawiedzenia Kopii MB Częstochowskiej w naszej Parafii. Tekst wyryty na tablicy: “Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu w duchu dziękczynienia za Nawiedzenie Ikony Matki Bożej Częstochowskiej w dniach: 20-21 grudnia 1977 r. i 13-14 grudnia 2021 r. wdzięczni Duszpasterze i Parafianie, Poznań, dnia 13.12.2022 r.”

Ołtarz boczny po stronie prawej – NSPJ –

projekt zatwierdzony przez Kurię 24 lutego 1956 r. Ołtarz drewniany, płaskorzeźby wykonane w drewnie dębowym – wykonał je artysta rzeżbiarz p. Antoni Szulc z Poznania. Lewa strona przedstawia: Jan Ewangelista, św. Jan Eudes oraz bł. Klaudiusz de la Colombiere, prawa: św. Mechtylda, św. Małgorzata Maria Alacoque oraz św. Zofia Barat. Prace stolarskie wykonał p. Jan Święch z Poznania. Polichromię ołtarza i złocenie p. Henryk Kwissa z Poznania. Autor obrazu Serca Pana Jezusa, Kazimierz Jasnoch (1886-1966) wym. 208×106 jest to obraz olejny na płótnie 1956 r. Postać Chrystusa w długiej szacie z płaszczem przerzuconym przez prawe ramię, uwidocznionym Jaśniejącym Sercem na piersi i “otwartymi” ranami. Obraz umieszczony w centralnej części ołtarza – zwieńczenie ostrołukowe. Artysta urodził się w Czersku 4 marca 1886 roku ale związany z Poznaniem. Studia malarskie w Berlinie, potem w ASP w Krakowie. Jego obrazy można spotkać w kościołach poznańskich między innymi na Śródce w kościele św. Małgorzaty i w kościele Zmartwychwstańców. O autorze powstała publikacja Kazimierz Jasnoch (1886-1966) Zarys Monograficzny wyd. Muzeum Historyczno – Etnograficzne w Chojnicach 1999 rok. Poświęcenia obrazu z ramienia Kurii dokonał ks. prob. Józef Szymkowiak 26 czerwca 1955 r. o g. 8.30. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. prob. Tadeusz Czerniejewski z Osowej Sieni. Poświęcenia ołtarza i pierwszą Mszę św. o g. 10.00 odprawił 10 czerwca 1956 r. ks. Infułat dr Edmund Nowicki v-ce Oficjał Metropolitalnego Sądu Duchownego w Poznaniu kanonik generalny Kapituły Katedralnej w Poznaniu. Okolicznościowe kazanie wygłosił prepozyt Kapituły Kolegiackiej w Poznaniu ks. Józef Jany. Ponadto w tej uroczystości byli obecni: ks. Jan Kanty Maćkowiak – proboszcz parafii Św. Marcina w Poznaniu, Dziekan dekanatu Poznań – Śródmieście, oraz ks. Marian Peik radca Kurii Metropolitarnej w Poznaniu.

Ołtarz boczny po stronie lewej – Św. Józefa –

poświecenie ołtarza dokonał ks. Infułat Franciszek Marlewski – Wikariusz Generalny Poznański się w dniu 4 kwietnia 1954 roku. Ołtarz zaprojektował p. mgr inż. arch. Klemens Wasiewicz z Poznania. Ołtarz składa się z głównej rzeźby, przedstawiającej postać Św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, z czterech bocznych płaskorzeźb, przedstawiających sceny z życia Świętej Rodziny – te prace wykonał rzeźbiarz p. Antoni Szulc z Poznania, prace stolarskie mensę, szkielet drewniany i dokonał montażu całości p. Jan Święch z naszej parafii, polichromię wykonał p. Marian Lisiecki z Poznania. Ołtarz został ufundowany przez p. doktora Józefa i Jego żonę Walentynę Granatowicz – naszych Parafian. Pierwszą Mszę św. odprawił w/w ks. Infułat Marlewski, a okolicznościowe kazanie wygłosił ks. Józef Jany proboszcz z Poznańskiej Fary.

Ołtarz boczny po stronie prawej – MB Nieustającej Pomocy

nazwany “tymczasowym” – zaprojektował i pomalował go artysta plastyk p. Poznański z Wilkowyji koło Jarocina. Prace stolarskie wykonał p. Jan Święch, poświęcenie obrazu dokonał ks. prob. Szymkowiak w dniu 2 grudnia 1962 roku o g. 17.00 – od tej pory co tydzień w środę odbywa się w kościele nabożeństwo nowennowe. Poświecenie odbyło się w czasie trwania II Soboru Watykańskiego

Miejsce uczczenia relikwii św. Jana Pawła II –

Figura Św. Antoniego –

Figura NSPJ – obecnie umieszczona w kaplicy spowiedzi.

Pochodzenie: 1 ćw. XX w. Materiał: gips polichromowany, złocenia. Wymiary: wys. – 156 cm, szer. – 50 cm. Figura pochodzi z pierwszej kaplicy pw. Serca Jezusowego, która na terenie parafii pełniła funkcję sakralną i duszpasterską przed pobudowaniem kościoła. Postać ujęta en face, w kontrapoście, odziana w płaszcz, pod którym tunika manicata. Głowa lekko pochylona na prawe ramię. Włosy długie, faliste, z prawej strony opadające kosmykami na ramię. Twarz pociągła, brodata. Oczy na wpół przymknięte. Spojrzenie skierowane w dół. Wyraz twarzy – łagodny, spokojny. Ręce zgięte; prawa dłoń otwarta, podana do przodu; dłoń lewa – na wysokości klatki piersiowej. Na dłoniach – krwawe ślady po gwoździach. Na piersiach – serce gorejące w glorii promienistej. Serce opasane cierniową koroną. Na sercu – oparty lewy palec wskazujący Chrystusa. Płaszcz Chrystusa – długi, przerzucony przez prawe ramię, z wierzchu karminowy, od spodu pistacjowy. Na licu płaszcza – deseń złoty z monogramów IHS, gęsto oplecionych wicią. Monogramy – duże, rozłożone rytmicznie, zwieńczone na osi krzyżami małymi. Litery monogramów – gotyckie, krzyże – łacińskie. Dolny skraj płaszcza – z wierzchu zdobiony bordiurą. Bordiura – szeroka, wypełniona motywem plecionki. Plecionka – z wici drobnej, przeplatanej rozetami. Tło bordiury – piaskowe, wić -w odcieniach zieleni groszkowej i oliwkowej. Wzdłuż krawędzi spodniej – lamówka złota, cienka. Tunika – biała, lamowana,

Krzyż przy wejściu do kościoła –

Konfesjonały:

zewnętrzne wykonane w latach 1948-1965 autor p. Klemens Wasiewicz. Drewno rzeźbione politurowane, złocone i srebrzone; aksamit. Ponadto stworzono kaplicę spowiedzi i nowy konfesjonał zamknięty w roku 2017.

Organy –

Organy umieszczone na kamiennym chórze w tylnej części kościoła. Prospekt płaszczyznowy, architektoniczny w postaci prostokątnych wieżyc zwieńczonych płaskim belkowaniem z profilowanymi gzymsami. Środkowe segmenty najniższe wypełnione najmniejszymi piszczałkami. Kolejne rozchodzą się symetrycznie na boki wypełnione piszczałkami pryncypałowymi o układzie rozwartokątnym rosnącym odśrodkowo. Segment centralny o układzie girlandowym bez gzymsu. W jego zwieńczeniu kartusz z obrazem Św. Cecylii grającej na organach. U góry owalu kartusza niewielka lira. Obramienia profilowane ujęte w elementy wiciowe. Wykroje segmentów zaopatrzone w górnych rogach w niewielkie kotary o ornamentyce roślinnej z warsztatu ludowego. Profil obramienia wykroju pociągnięty pozłota. Wysunięte gzymsy zwieńczone ornamentyka wiciowa zakończona trójliściem o niewielkich rozmiarach. Boki zwieńczenia ujęte w niewielkie rzymskie pióropusze. Segmenty prospektu wykonane ponad rozmiary instrumentu największe flankujące wieżyce skrajne są puste wewnątrz. Powiększenie wykonano w celu zminimalizowania wrażenia miniaturyzacji sprowadzonego instrumentu wewnątrz obszernej kubatury świątyni.

Całość w tonacji brązu z niewielka ilością detali w kolorze złota. Za prospektem znajduje się sekcja manuału I dalej jest podest i sekcja manuału II z tylu nieco niżej sekcja basowa.

prospekt organowy –

Styl – neoklasycyzm. Czas powstania 1842 r. drewno rzeźbione, bejcowane, złocone. Marka Hartig. Wymiary: wys. Ok. 600 cm, szer. 700 cm, dług. 300 cm.

Organy pozyskane w 1947 r. przez ks. J. Szymkowiaka ze zboru ewangelickiego w Śmiglu. Sprzedane parafii za 25 tys. zł. przez Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Poznaniu. Po pozyskaniu poddane gruntownej renowacji pod kierunkiem Roberta Polcyna. Dwa skrajne segmenty obudowy dodane po remoncie w 2006 r.

Prospekt siedmioosiowy, na cokole wysokim, płaski. Cokół ozdobiony płycinami pięcioma. Płyciny – gładkie, w obramieniach wąskich. Obramienia – z listwy wyciętej w ćwierćwałek. Na osi – mechanizm klawiszowo-rejestrowy. Cokół zwieńczony profilowanym gzymsem. Powyżej – piszczałki cylindryczne, metalowe, w obudowie siedmioosiowej. Obudowa – na cokole, z segmentów podłużnych, zestawionych schodkowo, w skrajnych osiach – najwyższa. W segmentach – otwory podłużne, wycięte uskokowo. Otwory w obramieniach wąskich, profilowanych. W obudowie – sześć segmentów zwieńczonych gzymsami i jeden zwieńczony tondo. Na gzymsach – antefiksy i akroteriony. Antefiksy łączone cęgami. Akroteriony – na wolutach. Tondo – z przedstawieniem św. Cecylii, malowanym na desce. Rama obrazu wycięta uskokowo, dekorowana obramieniem wąskim profilowanym. Wokół ramy ażurowa wić akantu, przerwana na osi: u dołu – rozetą, u góry – lirą. W polu obrazu – św. Cecylia siedząca en trois ąuarts na lewo, grająca na organach. W segmentach – otwory podłużne, wycięte uskokowo. Otwory w obramieniach wąskich, profilowanych. Górne naroża otworów – poniżej gzymsów wypełnione dekoracją ażurową. Dekoracja – trójkątna, z motywu rozety i wici roślinnej. Listwy obramienia płycin na cokole, profile gzymsu wieńczącego cokół, obramienia otworów w segmentach obudowy, ornamenty i motywy dekoracyjne – złocone.

Dzwony –

uroczystość poświęcenia dzwonów miał miejsce w dniu 21 stycznia 1951 roku o g. 12.00 przy licznym udziale Parafian, delegacji, sztandarów i chóru parafialnego. Zgodnie z upoważnieniem Kurii z dnia 22 grudnia 1950 roku poświęcenia dzwonów w akordzie mollowym w tonie H wagi 350 kg z napisem: Św. Katarzyno i św. Barbaro, módlcie się za nami ! Parafia Świętej Trójcy Poznań – Dębiec” dokonał ks. proboszcz Józef Szymkowiak. Jednocześnie ks. proboszcz poświęcił sygnaturkę o wadze 40 kg i nadał jej imię “Św. Józef i Św. Rozalia”. mottem okolicznościowych słów ks. proboszcza była stara maksyma uwidaczniana na dzwonach: ” Żywych wzywam, umarłych opłakuję, burze i grzmoty uśmierzam”. Po poświęceniu dzwonów Kościół Świętej Trójcy uzyskał ważny element wyposażenia, odtąd wieża kościelna nie będzie już niemym świadkiem wydarzeń, lecz siłą swoich dzwonów będzie wzywać swoich wiernych do świątyni, a dla nielicznych wyrzutem sumienia. Grzmijcie dzwony dębieckie ku chwale Bogu Najwyższemu, a także ku pożytkowi ludu. Kolejnym istotnym rokiem w historii parafii był 1992, kiedy to do świątyni dobudowano charakterystyczną wieżę. Stąd właśnie rozchodzi się obecnie dźwięk czterech dzwonów: “Świętej Trójcy”, “Bogurodzicy”, “św. Barbary” i “św. Wojciecha”.

Stojak do sztandarów:

w maju 1959 roku został wykonany stojak do sztandarów projekt opracował inż. architekt Klemens Wasiewicz a wykonał mistrz stolarski p. Jan Święch.

Tablica pamiątkowa na zewnątrz kościoła:

upamiętnia śmierć księdza proboszcza Wojciecha Owczarzaka – projektował p. inż. arch. Klemens Wasiewicz, wykonał mistrz kamieniarski p. W. Pawłowicz z Poznania. Zaś 27 kwietnia 1958 roku dokonano jej poświecenia.

Witraże

Witraż Św. Józef ( we wschodniej, ścianie nawy, przęsło szóste od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: św. Józef z Dzieciątkiem, powyżej – gołębica, u dołu kompozycji – Rodzina Święta. Pośrodku witrażu – św. Józef en pied, na wprost, odziany w tunikę, na której płaszcz. Głowa Józefa okolona aureolą. Włosy – krótkie, do wysokości podbródka, z przedziałkiem. Twarz brodata. Ręce zgięte. Prawa dłoń położona na piersi. Na lewym przedramieniu posadzone Dzieciątko. Stopy Józefa obute w sandały. Jezus – en trois ąuarts na lewo, odziany w tunikę. Jego głowa uniesiona, okolona nimbem. Włosy krótkie, kędzierzawe. Dłonie – na wysokości piersi, złożone w geście modlitwy. W dłoniach – kwiat róży. Pod stopami Józefa – napis majuskułą: „ ŚW. JÓZEF”. W zwieńczeniu szyby – symbol Ducha Świętego – gołębica en face, ujęta od góry, dziobem w dół. Jej skrzydła rozpostarte. Łebek w nimbie kolistym. Gołębica na tle promienia szerokiego. U dołu witrażu – postacie en pied: po prawej – św. Józef, po lewej – Maryja; pomiędzy nimi – Chrystus. Maryja i Józef – w kontrapoście, en trois ąuarts, zwróceni na Jezusa. Chrystus – en face. Maryja w sukni, spowita płaszczem. Na jej głowie – welon. Jezus i Józef – w tunikach długich. Głowa Józefa -nieco pochylona. Twarz – brodata. Włosy – krótkie, do wysokości podbródka. Lewa dłoń Józefa i prawa dłoń Maryi – przy nadgarstkach Syna. Ręce Chrystusa rozpostarte; lewa ręka – zgięta, uniesiona. Stopy Maryi, Chrystusa i Józefa – bose. Głowy świętych – okolone nimbami. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą błękitu, czerwieni, zieleni turkusowej, fioletu, różu liliowego i bieli oraz żółtego w odcieniach miodowym i bursztynowym.

Witraż – Pamiątka Nawiedzenia Obrazu M.B. Częstochowskiej ( we wschodniej, ścianie nawy, przęsło siódme od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: przedstawienie Matki Bożej Częstochowskiej, nad którą – fragment bazyliki jasnogórskiej z wieżą; poniżej obrazu Maryi -orzeł w koronie, na tle flagi polskiej. Maryja – jako Hodegetria, ujęta en face, hieratycznie, odziana w suknię, na której płaszcz. Skraj płaszcza narzucony na głowę. Suknia i płaszcz – pokryte motywem rozet i lilii heraldycznych, obrzeżone lamówkami. Ręce – zgięte. Prawa dłoń – na wysokości piersi. Na lewym przedramieniu – posadzone Dzieciątko. Jezus –en trois ąuarts na lewo, w tunice pokrytej motywem rozet i krzyży greckich, trójlistnych. Ręce Chrystusa: prawa – w geście benedictio latina, lewa – zgięta, położona na kolanach. W lewej dłoni – księga zamknięta. Głowy postaci okolone nimbami. Nad głową Maryi – uniesiona korona. Korona -zwieńczona liśćmi; jej obręcz – kameryzowana. Korona na tle szczytu kaplicy jasnogórskiej. Za szczytem kaplicy – wieża. Pod obrazem Maryi -luźno rozmieszczone rośliny: malwy dwie, tulipan, róża, makówka, kłos żyta i kłos pszenicy oraz gałązka ulistniona, wygięta ku górze. Przy roślinach – po lewej podwieszona flaga polska. Flaga – długa, opuszczona, wygięta łukowato na 1/4 wysokości od góry. Poniżej, na tle flagi – napis majuskułą w polach podłużnych: „MARYJO WPROWADZAJ/ CHRYSTUSA W NASZE/ ŻYCIE”. Pod napisem – orzeł w koronie. Jego skrzydła – rozpostarte. Szpony osadzone na stylizowanej banderoli (?). W polu banderoli napis majuskułą – „KRÓLOWO POLSKI”, zakończony gałązką wici, małą. Pod flagą, wzdłuż poziomej krawędzi szyby – napis majuskułą w polach podłużnych: „PAMIĄTKA NAWIEDZENIA/ 2-22 XII 1977 R”. W prawym dolnym narożu szyby – napis czarną farbą: „MP 1979/ F – ma POWALISZ”. Litery „M” i „P” połączone w ligaturę. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą czerwieni, bieli, błękitu kobaltowego i lazurowego, zieleni seledynowej i turkusowej, różu szarego i liliowego, ochry brązowej oraz żółtego w odcieniach miodowym i bursztynowym.

Witraż – Św. Kazimierz ( we wschodniej, ścianie nawy, przęsło trzecie od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: wizerunek św. Kazimierza, nad którym przedstawienie Matki Bożej Ostrobramskiej. Kazimierz – en trois ąuarts na prawo, odziany w płaszcz długi, pod którym tunika. Głowa świętego, okolona aureolą. Na głowie – korona z dwoma kabłąkami. Włosy – faliste, opadające na ramiona. Twarz – młodzieńcza, pełna skupionej powagi. Dłonie świętego – na wysokości piersi, złożone w geście modlitwy. Stopy – obute. Po bokach postaci – kwiaty i liście, rozmieszczone rzadko, w pionowym układzie. Poniżej wizerunku – promienie łukowato wygięte. Na tle promieni – pole podłużne, w którym napis majuskułą: „ŚW. KAZIMIERZ”. U dołu witrażu – Trzy Krzyże wileńskie na wprost. W zwieńczeniu kompozycji – Matka Boża Ostrobramska. Półpostać Madonny – w 3A na prawo. Jej głowa pochylona na prawe ramię, okolona aureola, przy której promienie. Pomiędzy promieniami – gwiazd dwanaście. Na głowie korony dwie, żółte, kabłąkowe, jedna nad drugą. Twarz Maryi – podłużna, o łagodnym wyrazie. Ręce skrzyżowane na piersiach. Głowa osłonięta skrajem płaszcza, w który spowita postać. Płaszcz dekorowany wicią roślinną pod nim suknia. W prawym dolnym narożu szyby sygnatura i napis czarną farbą: Pr / M. POWALISZ/ BARDOŃSKA/ POZNAŃ 1982. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego i lazurowego, różu liliowego, czerwieni, zieleni seledynowej i ochry brązowej oraz żółtego w odcieniach miodowym i bursztynowym.

Witraż Św. Wojciech ( we wschodniej, ścianie nawy, przęsło czwarte od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: wizerunek św. Wojciecha, nad którym Oko Opatrzności. Wojciech – na wprost, odziany w habit i w płaszcz. Na głowie świętego infuła. Głowa okolona aureolą. Twarz Wojciecha brodata. Włosy do ramion, proste. Ręce zgięte; dłonie – na wysokości piersi. W lewej dłoni – pastorał. Prawa dłoń – w geście wskazywania, oznajmiania lub przestrzegania. Stopy obute. Laska pastorału długa, trzymana ukośnie. Poniżej wizerunku – gałęzie drzew (?) mocno stylizowane. Na tle gałęzi pole podłużne, w nim napis majuskułą: „ŚW. WOJCIECH”. U dołu witrażu – Prusaków pięciu en trois ąuarts, w zwartej grupie, odzianych w sukmany i w buty splecione z łyka. Twarze mężczyzn wąsate. Na pierwszym planie – mężczyźni trzej. Ich ręce zgięte, uniesione. U mężczyzny po lewej – w prawej dłoni sierp (?). U mężczyzny po prawej – w lewej dłoni toporek. Ręce postaci pośrodku – skrzyżowane, dłonie położone na rękach towarzyszy. Na drugim planie – widoczne głowy dwóch mężczyzn. Przed Prusakami – rozrzucone włócznie cztery. W zwieńczeniu kompozycji – Oko Opatrzności w trójkątnym nimbie promienistym. W prawym dolnym narożu szyby – sygnatura i napis czarną farbą: Pv / M. POWALISZ/ BARDOŃSKA/ POZNAŃ 1981″. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego i lazurowego, czerwieni, zieleni turkusowej, różu liliowego, ochry brązowej oraz żółtego w odcieniach bursztynowych i miodowym.

Witraż – Jubileusz 50. lecia Parafii ( we wschodniej, ścianie nawy, przęsło piąte od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiemn segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu, kolejno od dołu: powitanie apb Jerzego Stroby przez kapłana, wyżej – aniołowie dwaj, nad którymi – Trójca Święta. W zwieńczeniu kompozycji – budynek kościoła p.w. Świętej Trójcy w Poznaniu. W scenie powitania: kapłan i abp Stroba – en pied, w 3/4, zwróceni ku sobie. Kapłan – po prawej, arcybiskup po lewej stronie przedstawienia. Kapłan – odziany w sutannę. Jego głowa uniesiona. Lewa ręka – zgięta, w dłoni bukiet róż. Arcybiskup w sutannie, na której peleryna krótka. Na piersiach – krzyż. Prawa ręka – zgięta, dłoń wyciągnięta w kierunku bukietu. Nad sceną- aniołowie dwaj, siedzący. Ich skrzydła – opuszczone. Po prawej stronie – anioł na wprost. Głowa postaci – lekko pochylona. Ręce – zgięte; dłonie – prawa przed lewą, na wysokości lędźwi. Po lewej – anioł w profilu. Jego lewa ręka – zgięta, w dłoni czara. Nad czarą – hostia, do połowy zanurzona w naczyniu. Wyżej – Bóg Ojciec i Chrystus – siedzący en trois ąuarts, zwróceni ku sobie. Po prawej – Bóg Ojciec, po lewej – Chrystus, odziani w tuniki. Na tunikach płaszcze. Twarze postaci – brodate. Wokół ich głów – nimby koliste. W lewej dłoni Ojca – jabłko królewskie, zwieńczone krzyżem greckim. Prawa dłoń Syna – w geście benedictio latina. Prawa dłoń Ojca i lewa dłoń Syna zaciśnięte na podłużnej belce krzyża. Krzyż – na osi, łaciński. Ponad skrzyżowaniem jego belek – symbol Ducha Świętego: gołębica en face, ujęta od góry, dziobem w dół. Jej skrzydła – rozpostarte. Łebek w nimbie kolistym. Kompozycja zwieńczona przedstawieniem budynku kościoła w 3/4, od strony fasady i częściowo od strony wschodniej. W dolnym segmencie witrażu – napis majuskułą: „ PAMIĄTKA JUBILEUSZU/ 50-LECIA/ PARAFII ŚW. TRÓJCY/ POZNAŃ – DĘBIEC/ 1928 -1978 R”. W wersach, kolejno od dołu: pierwszym, drugim i przedostatnim – gałązki wici roślinnej. Poniżej, w prawym narożniku szyby – napis czarną farbą: „MP 1978″. Litery „M” i „P” połączone w ligaturę. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą czerwieni, fioletu, różu liliowego, błękitu szarego, lazurowego i kobaltowego, bieli, zieleni turkusowej oraz żółtego w odcieniach miodowym i bursztynowym.

Witraż Życie Maryi – (w zachodniej ścianie nawy, przęsło szóste od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka-o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W każdym segmencie-scena z życia Maryi, kolejno od dołu:

Zwiastowania, Nawiedzenie Św. Elżbiety, Narodzenie Chrystusa, Rzeź Niewiniątek, Ofiarowania w świątyni, Ucieczka do Egiptu, Znalezienie Chrystusa w świątyni Ukoronowanie Maryi.

Zwiastowanie: Kompozycje figuralne, w nieregularnych obramieniach. W scenie Zwiastowania-Maryja, archanioł Gabriel i Duch Święty jako gołębica. Po prawej – Maryja en face, przy klęczniku ujętym w profilu. Maryja odziana w suknię i w welon. Jej głowa pochylona na prawe ramię, okolona nimbem. Na twarzy wyraz pokornej zadumy. Prawa dłoń Maryi złożona na piersiach. Lewa dłoń oparta na pulpicie klęcznika. Po lewej stronie-anioł en pied, na wprost, w kontrapoście. Jego figura pomniejszona wobec postaci Maryi. Skrzydła opuszczone. Włosy proste, do ramion. Twarz skupiona. Prawa dłoń położona na piersi. Lewa ręka zgięta; w dłoni kwiat lilii. Nad głową archanioła – gołębica w 3/4, ujęta od góry, dziobem w dół. Jej skrzydła rozpostarte. Łebek w nimbie kolistym. Gołębica w locie wzdłuż ukośnych promieni, na tle których głowa Maryi.

W scenie Nawiedzenia-Maryja i św. Elżbieta. Maryja po prawej, Elżbieta po lewej zwrócone ku sobie en trois guarts, objęte, odziane w suknie i w welony. Głowy kobiet nieco uniesione okolone nimbami. Twarze radosne.

W scenie Narodzenia-Maryja, Józef i Dzieciątko. Po prawej-Józef en face, brodaty, odziany w tunikę. Jego ręce zgięte; dłonie na lasce pasterskiej, która postawiona nieco ukośnie, długa. Po lewej-Maryja klęcząca w 3/4 na prawo, odziana w suknię i w welon. Jej ręce złożone w modlitewnym geście. Głowa Maryi pochylona nad Dzieciątkiem, które w centrum kompozycji. Dzieciątko-nagie, en trois quarts na prawo, położone ukośnie na posłaniu. Ręce i nogi Jezusa zgięte. Prawa ręka uniesiona. Głowy świętych okolone nimbami.

W scenie Rzezi-kobieta, żołnierz i dziecko. Po prawej-kobieta w 3/4 na lewo, odziana w suknię przepasaną, na której płaszcz. Głowa lekko pochylona na prawe ramię, przysłonięta skrajem płaszcza. Ręce podane do przodu; w nich dziecko en trois guarts na lewo. Prawa ręka dziecka podana do przodu; na ręku dziecka zaciśnięta dłoń żołnierza stojącego po stronie lewej. Żołnierz-w 3/4 na prawo, odziany w zbroję łuskową. Na pancerzu tunika bez rękawów. Prawa ręka mężczyzny zgięta; w dłoni rękojeść miecza, którego ostrze wymierzone w dziecko.

W scenie Ofiarowania-Józef, Maryja, Jezus i Symeon. Postacie en pied. Po prawej stronie-Józef en face, częściowo przysłonięty przez Maryję. Jego głowa pochylona na lewe ramię. Dłonie skrzyżowane na piersiach. Przed Józefem klatka z gołębiem. Na lewo-Maryja w 3/4, odziana w suknię, welon i w sandały. Jej ręce wyciągnięte ponad ołtarzem; na rękach Dzieciątko, którego prawa ręka w geście benedictio latina. Nogi Dzieciątka zgięte. Na jego biodrach szata wąska. Głowy świętych okolone nimbami. Po lewej stronie-Symeon brodaty, w 3/4 na prawo, odziany w tunikę dekorowaną pasami ornamentu. Na nogach sandały. Ręce Symeona wyciągnięte w stronę Chrystusa.

W scenie Ucieczki-Józef, Maryja i Dzieciątko. Maryja siedząca na ośle, który w profilu na prawo. Maryja-w 3/4, otulona płaszczem. W objęciach Matki Dzieciątko. Głowa Maryi pochylona, przy policzku Dzieciątka. Na drugim planie – Józef en trois guarts. Jego głowa na wprost. Lewa ręka zgięta; w dłoni kij z tobołkiem, zarzucony na lewe ramię. Józef częściowo przysłonięty figurą osła. Głowy świętych okolone nimbami.

W scenie Znalezienia – na osi Jezus en face, w tunice. Jego ręce: lewa opuszczona, prawa uniesiona. Dłonie otwarte. Stopy bose. Po prawej stronie-mężczyźni dwaj, siedzący; jeden częściowo przysłonięty przez drugiego. Mężczyzna na pierwszym planie-w 3/4 na lewo. Jego tułów pochylony. Lewa dłoń oparta na brzegu ławy. Prawa ręka uniesiona; dłoń przywarła do głowy w geście zadumy. Na drugim planie mężczyzna w profilu. Jego głowa w 3/4, uniesiona. Prawa ręka wyciągnięta w stronę Chrystusa. Na głowach mężczyzn mycki. Po prawej stronie-Maryja i Józef. Postaci en pied, w 3/4 na prawo. Maryja w sukni i w welonie. Jej ręce uniesione, podane do przodu. Józef w płaszczu, częściowo przysłonięty przez Maryję. Głowy świętych okolone nimbami.

W scenie Koronacji – Bóg Ojciec i Jezus, pomiędzy którymi Maryja. Postaci-siedzące Nad głową Maryi-gołębica. Bóg Ojciec i Chrystus – w tunikach, en trois guarts, zwróceni ku Maryi. Prawa dłoń Ojca i lewa dłoń Syna wyciągnięte nad głową Maryi. Lewa ręka Ojca i prawa ręka Syna zgięte. W lewej dłoni Ojca-jabłko królewskie. O prawe ramię Chrystusa oparty ukośnie krzyż łaciński. Maryja w sukni i w płaszczu. Skraj płaszcza narzucony na głowę, na której korona. Gołębica en face, ujęta od góry. Jej skrzydła rozpostarte. Głowy świętych okolone nimbami. W lewym dolnym narożu szyby – napis farbą czarną: PROJ. i WYK./ M. POWALISZ-BARDOŃSKA/ POZNAŃ 1972. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą czerwieni, zieleni trawiastej i turkusowej, błękitu kobaltowego i lazurowego oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – VOTUM DZIĘKCZYNNE ZA NOWENNĘ DO MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCy – (w zachodniej ścianie nawy, przęsło siódme od północy)

Poświęcony w rocznicę przeprowadzenia w kościele uroczystej nowenny ku czci Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka -o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: u góry – obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, poniżej- sceny Eucharystii i nauki nowennowej. Elementy kompozycji- zestawione w układzie pionowym. U dołu witrażu – trzy kobiety i mężczyzna. Postacie rozmieszczone parami w dwóch rzędach, zwrócone na widza. Na pierwszym planie – kobiety dwie, klęczące, z których postać po prawej – en face, postać po lewej-w 3/4 na prawo. Kobiety odziane w suknie długie (płaszcze ?). Ich ręce zgięte; dłonie na wysokości piersi. W dłoniach kobiety po prawej-modlitewnik otwarty. W dłoniach kobiety po lewej- różaniec. Na planie drugim: po prawej-mężczyzna, po lewej-kobieta. Ich postacie częściowo przysłonięte figurami kobiet klęczących poniżej. Mężczyzna-na wprost. Kobieta- en trois ąuarts na prawo, jej dłonie złożone w geście modlitwy. Powyżej- grupa kobiet siedmiu i mężczyzn czterech, wśród których redemptorysta. Postacie -nachodzące na siebie, skłębione. Po lewej-cztery kobiety en trois ąuarts na prawo. Ich głowy uniesione. Dłonie trzech kobiet złożone w geście modlitwy. Po prawej, u góry przedstawienia-kobieta w profilu. Jej prawa ręka uniesiona do wysokości podbródka. Nieco niżej – kobiety odwrócone tyłem, dwie. Po prawej, u dołu przedstawienia-trzej mężczyźni; dwaj-w % na lewo, z uniesionymi głowami, trzeci-odwrócony tyłem do widza. U góry, po prawej-redemptorysta, po bokach którego kobiety. Kapłan brodaty. Jego głowa nieco odchylona do tyłu. Lewa ręka uniesiona w geście oratio. Prawa ręka zgięta, położona na księdze zamkniętej. Nad sceną-girlanda z kwiatów. Wśród kwiatów – amarylisy, cynie, kwiaty barwinka(?) i storczykowate(?). Wyżej-scena Eucharystii, w której kapłanów trzech. Kapłani-na wprost, odziani w ornaty, ustawieni za ołtarzem. Głowa kapłana po prawej- en trois ąuarts na lewo. Na osi-kapłan najwyższy. W jego dłoniach hostia. Głowa kapłana okolona aureolą. U kapłanów po prawej i po lewej stronie sceny-dłonie uniesione, na wysokości piersi. Hostia duża, ponad kielichem ustawionym na ołtarzu. Ołtarz soborowy. Na nim bo bokach świeczniki. W zwieńczeniu szyby-przedstawienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Maryja w typie Hodegetria, odziana w suknię i w płaszcz, którego skraj narzucony na głowę. Na lewej dłoni Maryi-posadzone Dzieciątko. W prawą dłoń Matki wciśnięte dłonie Chrystusa. Chrystus w tunice. Głowy postaci zwrócone na prawo, okolone nimbami. Na głowach korony. Po obu stronach postaci-aniołowie z arma Christi: mieczem po lewej i szatą po prawej stronie sceny. Aniołowie-en trois ąuarts, zwróceni do środka kompozycji. Ich skrzydła rozpostarte. Pod Hodegetrią-girlanda z kwiatów o małych kielichach. U dołu, wzdłuż poziomej krawędzi szyby-napis majuskułą: „VOTUM DZIĘKCZYNNE X LECIE NOWENNY/ DO MATKI BOŻEJ NIEUSTAJĄCEJ POMOCY”. Poniżej, w prawym narożniku: PROJ. I WYK./ M. POWALISZ/ BARDOŃSKA/ POZNAŃ 1973″. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą czerwieni, błękitu kobaltowego i lazurowego, żółci w odcieniach miodowym i bursztynowym, zieleni soczystej,oliwkowej i turkusowej oraz fioletu i różu liliowego.

WITRAŻ – SW. MAKSYMILIAN MARIA KOLBE – (we wschodniej ścianie nawy, przęsło pierwsze od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: wizerunek św. Maksymiliana, nad którym przedstawienie Immaculaty. Maksymilian – en face, w habicie franciszkańskim, przepasany sznurem. Głowa świętego okolona aureolą. Twarz – owalna, na niej okulary. Ręce zgięte. Lewa dłoń – w geście wskazywania, uniesiona do wysokości piersi. Prawa dłoń – na wysokości lędźwi; na nadgarstku zawieszony różaniec duży. Stopy świętego obute. Poniżej wizerunku – napis majuskułą: „ŚW. M. M. KOLBE/ P 16670″. Litera „P” w polu trójkątnym, numer „16670″ – w polu prostokątnym. Pole: trójkątne i prostokątne – imitujące naszywki obozowe. W dolnym segmencie – korony dwie – biała i czerwona. Korony – stylizowane. Biała dekorowana rozetą, umieszczona po lewej stronie, wyżej niż czerwona, która po stronie prawej. Przestrzeń pomiędzy napisami i koronami wypełniona kwiatami i kolcami drutów obozowych. Wśród kwiatów – tulipan, róża i dalie (?). W zwieńczeniu kompozycji – Matka Boża Nieustającej Pomocy. Maryja – en face, stojąca na ćwierćkuli. Jej ręce rozpostarte; dłonie otwarte. Głowa – w welonie, okolona nimbem. Powieki wpół przymknięte. Suknia – przepasana, spod jej skraju widoczne stopy bose. Na sukni płaszcz. U stóp Immaculaty – wąż i sierp księżyca. Wąż – z pyskiem otwartym, zwinięty wokół kuli, na której Maryja. W lewym dolnym narożu szyby – napis czarną farbą: „M. POL WALISZ/ BARDOŃSKA”. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego, fioletu, różu liliowego, zieleni seledynowej i turkusowej, czerwieni, bieli oraz żółtego w odcieniach cytrynowym, bursztynowym i miodowym.

WITRAŻ – ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO – (w zachodniej ścianie nawy, przęsło pierwsze od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu – scena Zesłania Ducha Świętego. Elementy kompozycji – zestawione w układzie pionowym. U dołu – apostołów sześciu, rozmieszczonych parami w trzech rzędach. Głowy mężczyzn – uniesione, zwrócone do środka kompozycji. Postacie – w tunikach, na których płaszcze długie. W rzędzie pierwszym – mężczyźni siedzący. Ich pozę podkreśla poziomy układ fałdów płaszczy. Postacie – en face, ich głowy – w 3/4. Twarz apostoła po prawej – brodata; twarz apostoła po lewej – opatrzona wąsami. Prawa dłoń mężczyzny po lewej i lewa dłoń mężczyzny po prawej – uniesione do wysokości piersi. Dłonie: prawa u postaci po prawej i lewa u postaci po lewej – oparte na udach. Wyżej – mężczyźni stojący w dwóch rzędach. Każda z postaci przysłonięta częściowo postacią niżej. W rzędzie drugim: apostoł po prawej – na wprost, jego głowa w profilu, nienaturalnie odwrócona; apostoł po lewej – en trois ąuarts. Twarz postaci po prawej – bez zarostu; twarz postaci po lewej – brodata. Prawa dłoń mężczyzny po prawej i lewa dłoń mężczyzny po lewej – uniesione do wysokości piersi. W rzędzie trzecim: apostoł po prawej – w profilu; apostoł po lewej – w ^3/4. Twarz mężczyzny po prawej – bez zarostu; twarz mężczyzny po lewej – brodata. Dłonie postaci po prawej uniesione do wysokości podbródka; dłonie postaci po lewej – uniesione na wysokości piersi. Ponad apostołami – Chrystus stojący, en face, na osi, w pozie oranta. Po jego bokach – półpostacie apostołów dwóch, po lewej Piotra (?), po prawej Jana (?). Chrystus odziany w tunikę przepasaną, na której płaszcz długi, przerzucony przez prawe ramię. Ręce Chrystusa – uniesione, rozpostarte. Twarz – bez zarostu, młodzieńcza. Włosy – długie, opadające na ramiona, z przedziałkiem. Wokół głowy – aureola. Stopy – bose. Piotr i Jan – en trois ąuarts; ich głowy – na wysokości bioder Chrystusa. Piotr – brodaty, Jan – bez zarostu. Lewe dłonie apostołów – złożone na piersiach. Za Chrystusem – apostołów czterech, zapewne stojących, rozmieszczonych parami w dwóch rzędach. Każda z postaci przysłonięta częściowo postacią niżej. Mężczyźni – en trois ąuarts, brodaci. Głowa apostoła ponad prawą dłonią Chrystusa – ujęta w profilu. Nad głowami Chrystusa i dwunastu apostołów – świetliste płomyki. W zwieńczeniu sceny – symbol Ducha Świętego: gołębica en face. Skrzydła ptaka – rozpostarte. Łebek w aureoli. Łapy – podkulone. Wokół gołębicy – nimb kolisty, wielobarwny. U dołu, wzdłuż poziomej krawędzi szyby – napis majuskułą: „1928/ FUND. CZŁONKINIE ŻYWEGO/ RÓŻAŃCA” i „MP 1977″. Litery „M” i „P” połączone w ligaturę. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą czerwieni, błękitu kobaltowego i lazurowego, zieleni turkusowej i oliwkowej, fioletu i różu liliowego oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – ŚW. ANTONI PADEWSKI – (we wschodniej ścianie nawy, przęsło drugie od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: św. Antoni z Dzieciątkiem Jezus, powyżej – relikwiarz padewski z językiem świętego, u dołu kompozycji – Antoni wygłaszający kazanie w obecności mężczyzny siedzącego. Pośrodku witrażu – Św. Antoni en pied, na wprost, w kontrapoście, odziany w habit franciszkański przepasany sznurem. Głowa świętego – w 3/4 na lewo, okolona aureolą. Włosy wycięte w tonsurę. Ręce – zgięte. W lewej dłoni – kwiat lilii. Na prawym przedramieniu posadzone Dzieciątko. Jezus – en trois ąuarts na prawo, odziany w tunikę. Jego włosy – krótkie, z przedziałkiem. Głowa okolona nimbem. Nogi zgięte. Prawa dłoń – w geście benedictio latina. Po bokach przedstawienia – kwiaty rozmieszczone rzadko, w układzie pionowym. U stóp świętego, po prawej – kosz płytki wypełniony chlebem. Bochenków – pięć. Poniżej, częściowo na tle kosza – napis majuskułą: „ŚW. ANTONI”. W zwieńczeniu szyby – relikwiarz z językiem świętego, ujęty na wprost. U dołu witrażu – św. Antoni en pied, po prawej i mężczyzna siedzący po lewej. Postacie – en trois ąuarts na lewo. Antoni – w habicie przepasanym. Jego głowa z tonsurą okolona aureolą. Ręce: lewa – opuszczona, prawa – uniesiona w geście oratio lub wskazywania na promienie (?) dwa, rozchodzące się ukośnie na prawo i lewo. Mężczyzna siedzący – w tunice długiej. Jego głowa uniesiona. Twarz brodata, z krótkim zarostem bez wąsów. Na twarzy – wyraz skupienia. Spojrzenie zwrócone na prawą dłoń świętego. Prawa ręka mężczyzny – zgięta: dłoń położona na piersi. Lewa dłoń oparta na ławie (?). U dołu szyby, poniżej prawej stopy Antoniego -sygnatura i napis czarną farbą: / M. POWALISZ/ BARDOŃSKA/ POZNAŃ 1982″. Kolorystyka witrażu urozmaicona, z przewagą błękitu lazurowego, zieleni turkusowej, różu liliowego oraz żółci w odcieniach miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – CUDOWNE ROZMNOŻENIE POKARMU – (w zachodniej ścianie nawy, przęsło czwarte od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu – scena rozmnożenia pokramu przez Chrystusa. Elementy kompozycji – zestawione w układzie pionowym. U dołu – mężczyźni dwaj i chłopiec. Na pierwszym planie, przed chłopcem – kosz wypełniony bochenkami chleba. Bochenków – siedem. Chłopiec – w profilu na lewo, odziany w tunikę. Jego głowa en trois ąuarts. Włosy – opadające na ramiona. Ręce – zgięte, uniesione. W dłoniach, na wysokości
twarzy – kawałki chleba, dwa, owalne. Nad dłońmi chłopca – sterta ryb, trzymanych przez mężczyznę po lewej. Mężczyźni – zapewne apostołowie, zwróceni w 3/4 do środka kompozycji, odziani w płaszcze długie. Twarze apostołów – brodate. Głowa mężczyzny po prawej – nieco pochylona. Wyżej – mężczyźni dwaj w łodzi. Kadłub łodzi ustawiony ukośnie w dół, od lewej do prawej krawędzi sceny. Mężczyźni – zapewne apostołowie, siedzący, w półpostaci, odziani w tuniki i płaszcze. Apostoł po prawej – ujęty en face, brodaty. Jego głowa pochylona na prawe ramię. Ręce – za burtą dłonie zaciśnięte na brzegu sieci. Sieć – opuszczona na wodę. Mężczyzna po lewej – en trois ąuart na prawo, o bujnym zaroście. Ręce postaci – uniesione wysoko; dłonie zaciśnięte na rękojeści wiosła. Rękojeść wiosła ukośnie lokowana ku prawej krawędzi sceny. Ponad rybakami – Chrystus na wprost, odziany w tunikę, na której płaszcz długi, narzucony na oba ramiona. Głowa Chrystusa – w 3/4 na lewo. Twarz – brodata. Włosy – długie. Dookoła głowy – nimb kolisty. Prawa ręka – zgięta; dłoń na wysokości brzucha. W lewej dłoni – kij pasterski, długi. W zwieńczeniu kompozycji – nimb trójkątny. W nimbie – dłoń i promienie. Dłoń – w geście benedictio latina, zwrócona palcami w dół. Promienie: po lewej – dwa, po prawej – trzy, proste, przerywające dolną krawędź nimbu. Nad nimbem: po prawej – pół tarczy słonecznej w promieniach falistych, po lewej – trzy gwiazdy. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego i lazurowego, czerwieni, zieleni soczystej i turkusowej, fioletu,ochry brązowej oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – CHRZEST CHRYSTUSA I UZDROWIENIE CHOREGO – (w zachodniej ścianie nawy, przęsło piąte od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu: u góry – scena chrztu Chrystusa, u dołu – scena uzdrowienia chorego. U góry witrażu – Chrystus i św. Jan Chrzciciel. Nad nimi – gołębica i dwaj aniołowie. Chrystus – po lewej, ujęty en trois ąuarts na prawo, w kontrapoście, odziany w perizonium. Głowa Chrystusa – pochylona. Twarz brodata. Włosy długie. Na twarzy – wyraz skupienia. Dookoła głowy – nimb kolisty. Dłonie skrzyżowane na piersiach. Stopy zanurzone w wodzie. Po lewej, nieco wyżej – św. Jan Chrzciciel w 3/4 naprawo, odziany w tunikę i w sandały. Tunika – bez rękawów. Głowa – pochylona, okolona aureolą. Twarz – brodata. Włosy – długie. Ręce zgięte. W prawej dłoni – laska pasterska, ukośnie oparta o prawe ramię świętego. Prawa ręka mężczyzny – uniesiona; w dłoni naczynie małe (?), z którego wypływający strumień wody na głowę Chrystusa. Nad głową Chrystusa – symbol Ducha Świętego: gołębica en face, ujęta od góry, dziobem w dół. Jej skrzydła – rozpostarte. Łebek w aureoli. Gołębica ustawiona nieco ukośnie, w locie od prawej do lewej krawędzi szyby. Kompozycja zwieńczona przedstawieniem aniołów. Aniołowie – en trois ąuarts, zwróceni do środka obrazu. Ich ciała w ukośnym locie. Skrzydła – na wpół rozpostarte. U anioła po lewej – zwinięty rulon (?) w prawej dłoni. U anioła po prawej – głowa pochylona; ręce podane do przodu; w dłoniach biała szata. W dolnej partii witrażu – scena uzdrowienia chorego. Na pierwszym planie, po lewej – kobieta klęcząca w 3/4, odwrócona do widza plecami. Jej głowa – w profilu, uniesiona. Włosy – do ramion, proste. Na twarzy wyraz radości. Ręce złożone w modlitewnym geście. Kobieta odziana w suknię długą. Nieco wyżej, po prawej – mężczyzna siedzący en trois ąuarts na lewo, odziany w tunikę (i w płaszcz ?). Jego głowa – uniesiona. Twarz – brodata. Włosy i zarost – kędzierzawe. Lewa ręka opuszczona wzdłuż ciała. Stopy – bose. Chrystus – na osi, en face, odziany w tunikę, na której płaszcz długi, przerzucony przez prawe ramię. Twarz Chrystusa – brodata. Włosy – długie, opadające na ramiona. Wokół głowy – nimb kolisty. Lewa ręka Chrystusa – opuszczona; dłoń rozpostarta nad głową mężczyzny siedzącego poniżej. Prawa ręka zgięta, uniesiona; dłoń – w geście oratio. W prawym dolnym narożu szyby – napis farbą czarną: „MP/ 1973″. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą czerwieni, błękitu kobaltowego i lazurowego, ochry brązowej, różu liliowego, bieli oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – OSTATNIA WIECZERZA – ( w zachodniej ścianie, przęsło trzecie od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu – scena Ostatniej Wieczerzy. Elementykompozycji – zestawione w układzie pionowym. Apostołowie i Chrystus zgromadzeni przy wertykalnie ujętym stole. Postacie – w tunikach, na którychpłaszcze długie. Apostołowie – siedzący w 3/4, oprócz jednego. Chrystus – na wprost, w zwieńczeniu sceny. U dołu, po prawej, przy krótkim boku stołu – Judasz, odwrócony tyłem do apostoła po lewej, wyalienowany z grupy uczestników zdarzenia. Jego głowa, w profilu na prawo. Twarz – brodata.Spojrzenie zwrócone poza ramy kompozycji. Ręce Judasza – zgięte, oparte naudach. W prawej dłoni – sakiewka duża. Na lewo od Judasza – apostoł brodaty. Jego głowa – lekko odchylona do tyłu. Wzrok skierowany na Judasza. Ręce – zgięte, uniesione. W lewej dłoni – kielich. Wyżej – apostołowie po obustronach stołu, ujęci w półpostaci. Po prawej i po lewej – mężczyźni dwaj, łysawi, brodaci. Głowa mężczyzny po prawej – nieco uniesiona. Prawa dłońpołożona na blacie stołu. Głowa mężczyzny po lewej – lekko pochylona. Dłoń postaci oparta na kawałku bochenka, leżącego na stole. Ponad apostołem polewej – mężczyzna młody, o krótkim zaroście. Głowa mężczyzny – uniesiona. Ręce – zgięte, położone na stole. Lewa dłoń – otwarta w geście relacji lub wyjasnienia. Prawa dłoń – oparta na brzegu kielicha. Nieco wyżej, po prawej stronie stołu – apostoł o bujnym zaroście. Jego głowa – lekko uniesiona. Lewa ręka – zgięta; w dłoni mężczyzny, ponad blatem stołu – kawałek chleba. Nieco ukośnie, po przeciwnej stronie stołu – apostoł brodaty. Twarz mężczyzny – zamyślona. Ręce – zgięte; położone na stole. Nad postacią – mężczyzna en face, bez zarostu. Głowa apostoła – pochylona na prawe ramię. Przy twarzy mężczyzny – prawa dłoń. Lewe przedramię oparte na blacie stołu. Po prawej stronie – mężczyźni dwaj, brodaci. Postać niżej – częściowo przysłaniająca postać siedzącą wyżej. Lewa dłoń mężczyzny siedzącego poniżej – otwarta, położona na stole. Głowa apostoła powyżej – uniesiona. Grupa apostołów zamknięta postaciami Jana (?) po prawej i Piotra (?) po lewej stronie stołu. Jan – pochylony mocno w stronę Chrystusa. Głowa Jana przechylona na lewe ramię. Głowa Piotra – odchylona do tyłu. Prawa dłoń Piotra oparta na bochenku chleba. Chrystus – przy krótkim boku stołu. Jego płaszcz -przerzucony przez prawe ramię. Twarz – brodata. Włosy – długie, opadające na ramiona, z przedziałkiem. Za głową – nimb krzyżowy. Praw ręka w geście benedictio latina. W lewej dłoni – kielich. Na stole rzadko rozstawione talerze i bochenki chleba. W prawym dolnym narożu szyby -litery: „M” i „P” połączone w ligaturę. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego i lazurowego, zieleni turkusowej, fioletu, różu liliowego, czerwieni oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ – ZMARTWYCHWSTANIE CHRYSTUSA – ( w zachodniej ścianie nawy, przęsło drugie od północy)

Witraż w oknie dużym, prostokątnym, poziomo podzielonym na osiem segmentów. Szkiełka – o nieregularnym kształcie, łączone ramkami ołowianymi. W polu witrażu – scena Zmartwychwstania Chrystusa. Elementy kompozycji – zestawione w układzie pionowym. U dołu – trzy kobiety, zapewne trzy Marie, en pied, odziane w suknie długie. Po prawej stronie, najniżej – kobieta na wprost. Jej głowa w 3/4, osłonięta welonem. Dłonie kobiety – na wysokości piersi; w dłoniach pojemnik mały, przekryty wieczkiem. Postać częściowo przysłania drugą Marię umieszczoną wyżej, po prawej stronie sceny. Kobieta – en trois ąuarts na lewo. Jej głowa osłonięta welonem. Prawa ręka kobiety – zgięta, dłoń uniesiona do czoła. W lewej dłoni, na wysokości piersi – pojemnik mały, przekryty wieczkiem. Na lewo od postaci – trzecia z kobiet, ujęta w 3/4 na prawo. Głowa postaci -uniesiona. Jej włosy – krótkie. Dłonie – uniesione do podbródka. Ponad kobietami, na Vi wysokości sceny – żołnierze dwaj, siedzący en trois ąuarts na prawo, odziani w pancerze łuskowe. Twarze postaci – bez zarostu, podparte na lewych dłoniach. W prawych dłoniach – włócznie, zwrócone grotem do góry, ukośnie w prawo. Przed żołnierzami – tarcze na wprost, okrągłe. Za mężczyznami – płyta podłużna. Na jej tle, pomiędzy głowami żołnierzy – górny fragment oszczepu, zwróconego ukośnie na lewo. Ponad płytą – postać Chrystusa Zmartwychwstałego en face, w pozie oranta. Chrystus odziany w tunikę, na której płaszcz długi, przerzucony przez prawe ramię. Ręce Chrystusa – uniesione, rozpostarte. Twarz – brodata. Włosy – długie, opadające na ramiona, z przedziałkiem. Wokół głowy – aureola. Stopy – bose. W prawym dolnym narożu szyby – napis farbą czarną: „MP 1976″. Litery „M” i „P” połączone w ligaturę. Kolorystyka kompozycji urozmaicona, z przewagą błękitu kobaltowego i lazurowego, zieleni turkusowej, fioletu i czerwieni oraz żółtego w odcieniu miodowym i bursztynowym.

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( w zachodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura plecionkowa o motywach roślinnych stylizowanych, mocno zgeometryzowanych. W plecionce – kielichy kwiatowe duże, liliowate, o płatkach opuszczonych, flankowane kwiatami owalnymi i alternowane kwiatami elipsoidalnymi. Kwiaty łączone wicią falistą. Liliowate – opatrzone szyjkami trzema. Kwiaty, których korony owalne i elipsoidalne – małe, o drobnych płatkach. W górnym segmencie, po prawej – szkiełko wtórnie zastąpione innym, przez co pas oryginalnej bordiury przerwany fragmentem gałązki ulistnionej, zgiętej zygzakowato. U dołu szyby, ponad bordiurą – napis majuskułą: „FUND: FRANCISZEK/ i MARIA SCHULZ”. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie czerni, brązu, żółci i bieli bordiury oraz miodowo-złotego tła szyby.

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( w zachodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura geometryczno-roślinna, w której zygzak podwójny przeplatany kwiatem dzwonkowatym. W miejscach załamania się dłuższych odcinków zygzaka – sercowate zdobiny. Kwiaty – pojedyncze, na łodygach krótkich, łukowato wygiętych. Kielichy kwiatów -wydłużone, opatrzone szyjką długą. Przy łodygach – po jednym giętkim, wysmukłym liściu. U dołu szyby, w polu bordiury -banderola łukowato wygięta, o zwiniętych końcach. Na banderoli napis majuskułą: „FUND. FRANCISZEK I PELAGIA/ ŁESZYKOWIE”. W górnej partii szyby – szkiełka wtórnie zastąpione innymi, przez co przerwany pas oryginalnej bordiury. Na szkiełkach zastępczych: wzdłuż krawędzi poziomej okna – fryz z kielichów kwiatowych, mocno stylizowanych, rozłożystych; po lewej – fragment gałązki ulistnionej, zgiętej zygzakowato; po prawej – gałązki przeplatane kanciasto, opatrzone drobnymi pędami. W prawym dolnym narożu szyby, ponad bordiurą – napis majuskułą:

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( w zachodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura roślinna, zakomponowana z motywu jednego, zestawionego w układzie inwersji. Motyw – z fantazyjnie przeplecionych gałązek ulistnionych. Gałązki – giętkie, na skrajach motywu najdłuższe, rozłożyste, ustawione ukośnie w przeciwnych kierunkach. Na gałązkach skrajnych – po jednym kielichu kwiatowym drobnym, dzwonkowatym. Elementy bordiury – ułożone w zygzak. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie czerni i brązu bordiury oraz miodowo-złotego tła szyby, z domieszką odcienia bursztynowego.

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( we wschodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura plecionkowa o motywach roślinnych stylizowanych, mocno zgeometryzowanych. W plecionce – kielichy kwiatowe duże, liliowate, o płatkach opuszczonych, flankowane kwiatami owalnymi i alternowane kwiatami elipsoidalnymi. Kwiaty łączone wicią falistą. Liliowate opatrzone szyjkami trzema. Kwiaty, których korony owalne i elipsoidalne – małe, o drobnych płatkach. W dolnym segmencie, po lewej – szkiełka wtórnie zastąpione innymi, przez co pas oryginalnej bordiury przerwany motywem zygzaka przeplatanego wicią roślinną. U dołu, po lewej – napis majuskułą: „FUND: / P[…]”. Szkiełko po prawej, gdzie niegdyś brakująca część napisu zastąpione wtórnie przez szkiełko, na którym malowana tralka (?), ujęta po bokach zygzakiem. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie czerni, brązu, żółci i bieli bordiury oraz miodowo-złotego tła szyby.

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( we wschodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura geometryczno-roślinna, w której zygzak podwójny przeplatany kwiatem dzwonkowatym. W miejscach załamania się dłuższych odcinków zygzaka -sercowate zdobiny. Kwiaty – pojedyncze, na łodygach krótkich, łukowato wygiętych. Kielichy kwiatów – wydłużone, opatrzone szyjką długą. Przy łodygach – po jednym giętkim, wysmukłym liściu. Po prawej stronie, u dołu w polu bordiury – połowa banderoli. Na banderoli napis majuskułą: „KOŁO/ [MENIST (?)]RANTÓW”. Szkiełko po lewej, gdzie niegdyś brakująca część banderoli – wtórnie zastąpione szkiełkiem, na którym fragment wici roślinnej. Ponad bordiurą w prawym dolnym narożu szyby napis majuskułą: PROJ. I WYK./ ST. POWALISZ/ POZNAŃ. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie czerni, szarości i bieli bordiury oraz miodowo-złotego tła szyby.

WITRAŻ Z BORDIURĄ – ( we wschodniej ścianie prezbiterium)

Witraż w oknie podłużnym, poziomo podzielonym na trzy segmenty. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura roślinna, zakomponowana z motywu jednego, zestawionego w układzie inwersji. Motyw -zgeometryzowany, z odcinków prostej, które o różnych długościach, skrzyżowane w formę kielicha kwiatowego. Kielichy – mocno stylizowane, rozłożyste, na ich przedłużeniu -po dwie gałązki ulistnione, delikatne, giętkie. Elementy bordiury – ułożone w zygzak. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie czerni i brązu bordiury oraz miodowo-złotego tła szyby, z domieszką sieny.

WITRAŻ – TRÓJCA ŚWIĘTA (w kaplicy zachodniej)

Witraż w oknie prostokątnym, poziomo podzielonym na segmenty cztery, kwadratowe. Szkiełka – prostokątne, łączone ramkami ołowianymi. Wzdłuż krawędzi szyby – bordiura roślinno-geometryczno-kaligraficzna, zakomponowana z sekwencji jednego motywu. Motyw – z układu powtarzających się elementów: liści akantu połączonych gałązką, dalej – pędów roślinnych zestawionych w litery „M” oraz znaków przypominających litery „X” i dwie nałożone na siebie litery „V”. Liście akantu – dwa, wygięte, łączone gałązką długą. Gałązka – zakrzywiona ćwierćkoliście. Na odcinku pomiędzy liśćmi – pędy roślinne, krótkie, ulistnione, zestawione w litery „M”, stylizowane, kaligraficzne, dwie. Na osi motywu – element złożony z liter „V”, dwóch, które nałożone na siebie w układzie inwersji. Po jego bokach – elementy dwa w kształcie litery „X”. W drugim od góry segmencie witrażu – kompozycja w polu kwadratu odwróconego o 45 °. Na tle kwadratu: stworzenie wszechświata (?) i symbol Ducha Świętego – gołębica, za którą monogram chi-rho. Gołębica – na pierwszym planie, en face. Jej skrzydła rozpostarte. Pióra modelowane dokładnie. Łebek okolony nimbem. Powyżej – monogram chi-rho, przysłonięty do połowy figurą ptaka. Motywy na tle stworzenia wszechświata (?), gdzie ziemia i skały, a ponad nimi niebo u dołu – jasne, u góry – mroczne. Obramienie przedstawienia – wąskie, proste, słabo wyodrębnione z pola kompozycji. Naroża kwadratu – po bokach zachodzą na bordiurę witrażu. Kolorystyka witrażu oparta na dominancie jasnografitowego odcienia motywu na miodowym tle bordiury oraz ochry brązowej, antracytu, zgniłej zieleni i szarego błękitu kompozycji w kwadracie.

WITRAŻ Z BORDIURĄ (w kaplicy zachodniej i wschodniej)